SEVGİ

Sevgi, kökü insanın kalbinde olan, dalları dünyayı kaplamış, insanların gölgesine sığındığı bir çınar ağacı gibidir. Sevgi, bütün güzelliklerin kendisinden meydana geldiği bir ab-ı hayat kaynağıdır. Sevginin çeşitleri çoktur; en önemlileri: Allah sevgisi, anne sevgisi, baba sevgisi, vatan sevgisi, evlat sevgisi, kardeş sevgisi, insan sevgisi, dünya sevgisi, makam sevgisi, mal sevgisi, hayvan sevgisi...

Sevgi bütün güzelliklerin, bütün iyiliklerin kaynağıdır. Sevgiden dostluk, şefkat, yardımlaşma, paylaşma... meydana gelir. Kısaca bütün güzellikler sevgi ile hayat bulur.

Sevgi, insanları birbirine yaklaştıran, kalpleri birbirine bağlayan; insanlar arasındaki güveni, dostluğu, ilgiyi, fedakarlığı ve bağlılığı artıran bir duygudur.

Kuran-ı Kerimde (Rum suresi ayet 21) "Kendileri ile huzur bulasınız diye sizin için türünüzden eşler yaratması ve aranızda bir sevgi ve merhamet var etmesi de O'nun (varlığının ve kudretinin) delillerindendir. Şüphesiz bunda düşünen bir toplum için elbette ibretler vardır." Denilmektedir.

 Allah insanların yaşantısında sevgiyi ön plana çıkarmalarını, birbirlerini karşılıksız sevmelerini ve birbirleri ile iyilikte yarışmalarını emreder.

İnsanların duyguları, aileye, çevreye ve aldığı eğitime göre şekillenir. Çocuklar anne ve babaların sözlerine değil, onların yaptıklarına bakarlar. Çocuk duygu eğitiminin temelini ailede alır. Ailenin yaşamında hangi duygu ve davranış ön plana çıkartılıyorsa çocuğun hayatında da aynı duygu ve davranış ön plana çıkar. Ailede sevgi ve iyilikler ön planda ise çocuğun hayatında da sevgi ve iyilikler ön planda olur.

Sevgi, iki canlıyı birbirine bağlayan bir gönül bağıdır. Ruhlar sevgi ile birbirleriyle kaynaşır, birleşir ve bütünleşirler.

Kâinatın temeli sevgi üzerine kurulmuştur. Canlıların kalbinde sevgi duygusu olmasaydı yeryüzünde bu kadar canlı olmazdı. Hayvanlar bile sevgileri ile yavrularını korur ve yaşamını devam ettirebilmesi için onu her türlü tehlikelerden korumaya çalışır ve her türlü fedakarlığı yaparlar.

Sevginin zıddı nefrettir. Nefret; kin, öfke, düşmanlık, kıskançlık gibi duyguların ve eğilimlerin oluşmasına sebep olur. Sevgisizlik, korku, çekememezlik ve nefreti harekete geçirir.

Çağımızın en önemli hastalığı, yeryüzündeki bütün zulümlerin, şiddet ve savaşların altındaki en büyük neden: sevgisizliktir.

Anneden, babadan ve çevresinden yeterince sevgi görememiş çocuklar, özgüvenden yoksun ve   sorunlu insanlar olarak topluma katılıyorlar. Sevgiden yoksun olarak yetişen çocukların büyüdüklerinde sevgi dolu olması ve hayatta mutlu ve başarılı olması zor oluyor.

Eşlerin evlenmelerine karar vermesine sebep olan en önemli duygu sevgidir.  Evliliklerin mutlu olarak devam etmesini, aile fertlerinin mutluluğu için karşılaşılan olumsuzluklara karşı her türlü fedakarlıkların gösterilmesini sağlayan sevgidir.

Anne ve babanın çocukları için yapamayacağı fedakârlık yoktur. Her türlü fedakarlığın kaynağı sevgidir.

Annenin evladına karşı göstermiş olduğu fedakarlığın, çekmiş olduğu acıların temelinde sevgi vardır. Hani derler ya: "Ana gibi yar, Bağdat gibi diyar olmaz" Annenin çocuğu için her türlü kötülüklere kalkan olması, onun başarı ve mutluluğu için her türlü fedakarlığa katlanması kalbindeki sevgidendir.

Sevginin ölçülü olması ve sevginin akıl süzgecinden geçirilmesi kişinin hata yapmasını önler.

Bir hadis-i şerifte "Aşırı sevmek insanı sağır dilsiz ve kör yapar." Denilmektedir. Çünkü; birini aşırı seven onun hatasını görmez, hatalı sözlerini duymaz, yaptığı yanlış karşısında onu ikaz etmez, sessiz kalır. Aşırı sevgi ve ilgi gösterilen çocuk şımarık ve bencil olur.

Sevgi insanlarda doğuştan vardır. Çocukların en çok ihtiyaç duyduğu şey sevgidir. Sevgi ile büyüyen çocukların öz güveni yüksek olur. Sevgi kadar sevgiyi ifade ediş şeklide önemlidir.

Sevgi dili sonradan öğrenilir. Bazı insanlar sözleri ile, bazı insanlar davranışları ile sevgilerini ifade ederler.

Alçak gönüllülük, cömertlik, güzel söz, kusurları örtmek, affetmek, yumuşak huylu olmak, selam vermek, size yapılan iyiliğe teşekkür etmek, ihtiyacı olan insanlara yardım etmek, insanlarla dostluk kurmak, insanlara faydalı olmak, iyilik yapmak... insanlar arasındaki sevgiyi artırır.

Kötü söz, kin, kavga, olumsuz davranışlar... insanlar arasındaki sevgiyi zayıflatır.

Sevgilerin en önemlisi Allah sevgisidir. Allah sevgisi, Allah'ı her şeyden çok sevmektir. Allah'ı seven, güzel olan her şeyi sever. İnsanlarla olan ilişkisi sevgi odaklı olur, çıkar odaklı olmaz. Allah'ı seven bütün canlıları sever. İnsanlar arasında ayırım yapmaz. Güzel bir söz vardır: "Yaratılanı severim, yaratandan ötürü."

Allah'ı seven, insanları ayırım yapmaksızın sever. İnsanlara eli ile ve dili ile zarar vermez. İman, sevginin en ileri derecesidir. Seven kişi sevdiğini üzmez. Seven sevdiği için fedakârlık yapar.

Peygamber Efendimiz (sav) de şöyle buyurmuştur: "Nefsimi kudret elinde tutan Allah'a yemin ederim ki; siz iman etmedikçe cennete giremezsiniz, birbirinizi sevmedikçe de gerçekten iman etmiş olmazsınız. Dikkat edin! Sizlere uyguladığınız takdirde birbirinizi seveceğiniz bir şeyi haber vereyim mi?  Aranızda selamı yayınız.""

Sevgi, birlikte ağlamak, birlikte gülmektir. Sevgi, hayatın olmazsa olmazıdır. Sevgi yoksa dünyada huzur olmaz. Sevgi her erdemin başı ve sonudur. Sevgi hayatın hareket ettirici gücüdür. Seven kişi sevdiğinin hatasını aramaz. Seven kişi sevdiğini üzmez. Sevgiye ekmek gibi su gibi ihtiyacımız var. Seven kişi güzel görür, güzel gören güzel düşünür, güzel düşüne mutlu olur.

Mutlu aile, mutlu çocuklar, mutlu yarınlar ve güzel geleceklere sevgi ile ulaşılır.

Kaynak: Hurşit EKİNCİ